قل من ینجیکم من ظلمات البر و البحر تدعونه تضرعا و خفیه لئن انجنا من هذه لنکونن من الشاکرین(۶۳) قل الله ینجیکم منها و من کل کرب ثم انتم تشرکون(۶۴) [انعام]
بگو چه کسی شما را از تاریکیهای خشکی و دریا [هنگام اضطرار] میرهاند؟ آنگاه که خدا را با تضرع و زاری میخوانید و پنهانی عهد میکنید که اگر آفریدگارمان ما را از این بلا برهاند، مسلما از شکرگزاران درگاه خواهیم شد.(۶۳)
بگو خداوند است که شما را از آن خطر و بلاهای دیگر میرهاند. ولی باز شما به او شرک میورزید. (۶۴)
آدم واقعا از خودش شرمنده میشه، نه؟
در پناه حق!
مریم
به نام او
راستش نوشتن از آیه هایی که دوستشان دارم، سخت تر بود از آنچه فکرش را می کردم! گفتن از حسهای عجیب و غریب و شاید مرموز! این بود که مثل همیشه، به کودکی که نه، به نوجوانی ای بازگشتم که بی اندازه بزرگتر از اکنونم بود! نوجوانی ای که خود در حیرتش مانده ام و بارها بزرگسالی ام را به خاطر نبودش سرزنش کرده ام! لا به لای نوشته های ۱۴ سالگی ام، حرفهایی را پیدا کردم که زبانش به مراتب گیراتر از زبان گنگ اکنونم است. این بود که آنرا دوباره نوشتم، بی هیچ تغییری و حتی تصحیحی! اما باید بگویم که آن تو لجوج و بی شرم نشسته در نوشته، نه شما، که خود بیهوده و نامرد ام است! در آخر دعا کنید برایم که لحظه ای کودکی سرشارم را دوباره بیابم! دعا کنید که ۱۴ سالگی و ۱۵ سالی و کوچک سالگی ام، سخاوتمندانه برگردند و این ۱۹ سالگی پیر و خرفت را لحظه ای از من و خستگی های چندساله ام دور کنند... دعا کنید دوستان... تو را به قشنگی خدایی که می پرستیم، دعا کنید...!
سخت است . خیلی سخت است که باور کنی روزی چنان او را می خواستی که گویی جز او پناهی نداری . سخت است در آن لحظه که او را برای همیشه فراموش کرده ای ، خاطراتی را مرور کنی که گواه همراهیش را می دهد . و تو چه ناجوانمردانه آنها را فراموش کرده ای . ساعاتی که او را از اعماق قلبت خواسته بودی و جز به او ، چشم امیدی به هیچ کجای دنیا نداشتی . و حال ... حال در همه ی دنیا ، جایی برای او باز نمی کنی . او را که مثل همیشه مهربانانه جوابت گفته و یاریت داده و اکنون به نادانیت لبخند می زند ! لبخندی که تو هیچ وقت نفهمیدی چه مفهومی دارد و هیچ گاه نخواهی فهمید ! اما او مهربان است ، مهربان است و بزرگ ، بزرگتر از آنچه تو می پنداری و بی نیاز تر از تشکری که تو آنرا دریغ می کنی ! او تو را یاری می دهد ، هر وقت که بخواهی و هر وقت که بخوانی !! اما تو ... تو بی توجه به همه ی نیازهایت ، دیگر او را نمی خوانی !!!! بگذار بگویم که آن لحظه که تو او را نمی خوانی ، بیش از هر وقت به او احتیاج داری و در آن هنگام که جهالتت را فرسنگها از خود دور می بینی ، تاریکی بیش از هر چیز به تو نزدیک است !! کاش چشم باز میکردی ، آسمان دلت را به یاری می طلبیدی و مقدم او را گرامی می داشتی . کاش می شنیدی صدایی که هر لحظه تو را به خود می خواند و نزدیکی نادانیت را به تو گوشزد می کند . کاش با آغوشی بازتر او را می پذیرفتی . اویی که با همه ی بدیهایت با تو سخن می گوید و در قلبی که هیچ گاه طاقت روشنایی ندارد ، فریاد می زند :
و اذا مسّ الانسان الضّرّ دعانا لجنبه او قاعداً او قائماً فلمّا کشفنا عنه ضرّه مرّ کان لّم یدعنا الی ضرٍّ مّسّه کذلک زیّن للمسرفین ما کانوا یعملون .
سوره ی یونس / آیه ی 12 / ترجمه ی آیت ا... مکارم شیرازی
عطیه پژوهی/ ۱۴ ساله ... :(