ماه

بنام خدای مهربان

حس غریبی است ، هوای گریه دارم ، اشک در چشم هام نشسته ست اما ... اما انگار راه دل به دیده بسته است، اگر نه دلم ریش است ...

دلم ریش است و روحم زخم خورده و وجودم پامال گناه ، زمزمه ی آن امام تنهایم هر لحظه در عمق وجودم می پیچد "آی دنیا ! آی دنیا ! برو و دیگری را بفریب" ... هوس می کنم زیر پایم یک چاه دهان باز کند و مرا در خود فرو بلعد و در اعماق خود آتشی افروزد بر این هستی پوک و بی معنی ام ، بر این تن فسرده ای که از بی حرکتی مرده ، بر این سکوتی که به دنیای مرده هام برده ، بر این سر سنگین و این قلب تیپا خورده ی زخمی نفرت و قساوت و کینه ، بر این جان مرده و بی روح ، بر این زخم دیرینه ، بر این هوس ها و هدف ها و لذت ها ، بر این لهو ها و لعب ها و عبث ها ، بر این دغدغه ها وسودا ها و تشویش ها ، بر این شوق و شور و این دو چشم کور ، بر این سیاهی و ظلالت و به سینه ی پر از غرور ، بر این سراسر وجود و هستی ام ، به روح خسته ام ، ... دلم ریش است و پر زخون ، آه ای چشمه ی خشکیده بخروش ، بجوش ... پس چرا چشم هام نمی سوزند ، نور ماه که در شب های تنها یی ام خیره نگاهش می کنم و چون دریایی از نور در آن غرق می شوم چرا در اشک چشمانم انکسار نمی کند و بر دیدگانم نقاشی یک رنگین کمان نمی کشد ... در این شب سرد خیره به ماه خشکم زده است در هاله ای سرخ فرو رفته است ،آه خدایا چه می بینم ، این ها چاله هایی اند که از شهاب ها که با سرعت به ماه خورده اند پدید آمده اند و چون نور خورشید به آنها نمی رسد از زمین تاریک به نظر می رسند و یا بانوی عالمیان فاطمه ی زهرا است که حسین را در آغوش گرفته* ، این ماه چه زیبا می درخشد مگر نور چادر مادرم است همان که در دل آن مرد کافر درخشید و اشک از چشمانش جاری کرد ،پس چرا سرخ است، مگر مادرم می گرید ، خون می گرید؟ و یا خون حسین است؟ ، مگر تو را قرن ها پیش شهید نکردند؟ ، مگر خون تو را بر کویر تفتیده ی آن صحرای آتش گون نریختند؟ ، مگر تو را باز شهید کرده اند؟ ... چشمانم می سوزند ، دستانم را بر چشم هام می فشارم و باز ماه را می نگرم ، در هاله ی رنگین غرق شده است ، سرخ و نارنجی و زرد و سبز و آبی و نیلی و بنفش ،و رنگین کمانی که ماه را احاطه کرده است ، مگر نور ماه است که می شکند ؟ بر دیدگان من یا اشکریزان ماه ؟ ... مگر ماه می گرید ؟ چه می گرید ؟ مگر ماه می گرید ؟ ... 

 . 

. 

. 

. 

. 

* صورت بدر ماه تصویری را قاب کرده که گویی زنی است که فرزندش را در آغوش گرفته ...

نصیحت : بر آنها که علی و حسین را خدا می خوانند نشمارید ، مگر نه این است که عشق یعنی یکی شدن ، هفت پله ی نردبان آسمان را پیمودن تا فنا شدن ، نه فنا شدن که با دوست یکی شدن و خویشتن خویش را در آفریدگار خویش دیدن ، و حال آنها که دیده ی بینا دارند چون علی را می نگرند خدای را می بینند و ای خاک بر شرم و حیا ... و این اشتباهی است که چشم های روشن بینی که در قالب تنگ روشنفکری گیر کرده اند حق ندارند بکنند ، اینها که هنوز در پرده ی شرم و حیا اند ...

روستایی